Grundik (Kasyansky) en Slava (Smelovsky) zijn natuurlijk niet de eerste joden van Russische afkomst die, via een tussenstop in het land van melk en honing, versasten naar de Big Apple. Maar wanneer er binnen afzienbare tijd een award wordt uitgereikt voor het Aardigste en Schattigste Plaatje van het jaar, dan zullen zij het zijn die met hun vierde cd in de prijzen vallen. De titel van deze plaat – �…For Electronics and Birds’ - is immers een vlag die de lading volledig dekt: heel fijne elektronica met vogelgeluidjes. Alsof je de elektronica van de eerste platen van múm mixt met het legendarische �Chants des Canaries’.
Deze plaat mag zeker niet op één grote hoop gegooid worden met de wansmakelijke new age-brol die dezer dagen wordt verkocht bij drogisten en in “esoterische boekhandelsâ€. Dit is gewoon een heel fijn schijfje, boordevol elektronica van een heel goed jaar en met gefluit van vogeltjes tussen de tracks, dat helemaal niet stoort of belachelijk overkomt. De volière van Kasyansky en Smelovsky eist geenszins een hoofdrol op, de songs worden ook niet gebouwd rond het vogelgezang. Het dient alleen een beetje als sfeerschepping, een mens wordt er kalm en zelfs een beetje goed gezind van.
De enige vreemde vogel op deze plaat is Victoria Hanna, de enige niet-gevederde vriend van Grundik en Slava, die �Lost Fado’ komt inzingen. Maar voor het overige is het dus echt elektronica en vogelzang geblazen, en dat leidt tot een warm, sfeervol plaatje van twee mensen die lak hebben aan structuren en geijkte patronen, maar niettemin erg toegankelijk klinkende muziek maken…
Тэги записи: kunstkamera: reviews and interviews